Depresja-test

http://serwisy.gazeta.pl/zdrowie/1,51208,746114.html

Od dluzszego czasu przygniata mnie zycie .Nie umie zyc tak jak dawniej,wiec zaczelam szukac jakies odpowiedzi i znalazlam rozne stronki o depresji a miedzy nimi ten test i wynik:
Natychmiast poszukaj pomocy


http://free.polbox.pl/d/depresja/psycho.html
i nastepny test.
Wynik:Prawdopodobnie masz depresję ale ustalić to może tylko lekarz pierwszego kontaku lub psychiatra po bardzo wnikliwym badaniu. Nie zwlekaj!

Kati , nie przejmuj sie tyn bzdurnym testem , bo ja odpowiedzialam na wszystkie pozytywnie w sensie ze dobrze sie czuje a ci mi wyskoczyli z taka sama odpowiedzia jak Twoja
zastanow sie spokojnie i szukaj przyczyny Twoich klopotow ewentualnie poradz sie lekarza ale nie wierz takim testom

Ty pytania i odpowiedzi sa tak ulozone ze mozna by przypusic iz kazdy co na nie odpowie ma depresje!
Kati jak cos Cie gniecie to po prostu idz do lekarza..albo tak jak mowi Anne, zrob przeglad Twojego zycia..
Zobacz co Ci w nim nie odpowiada, co chcialabys zmienic.
Zrob sobie bilans plusow i minusow na kartce.. bedziesz wiedziec gdzie zaczac zeby zmienic to co tak przygniata..

Alma napisał:

Zrob sobie bilans plusow i minusow na kartce.. bedziesz wiedziec gdzie zaczac zeby zmienic to co tak przygniata..

Macie racje beznadziejne testy ,ale faktem jest to ,ze cos sie ze mna dzieje zlego. Zycie dalo mi porzadnego kopa juz rok temu a ja zamiast cos z tym zrobic to coraz bardziej w tym tkwie.Sa dni ,ze nie mam ochoty wyjsc z lozka i nie chodzi o to ,ze jestem spiaca ,Ja poprostu nie widze sensu...

Troszke wiadomosci z tematu: depresja.



Słowo depresja niesie w sobie różne znaczenia. W języku potocznym jest to przejściowe i szybko przemijające pogorszenie nastroju. Jednak dla wielu osób jest to poważna choroba wymagająca leczenia. Depresja nie stanowi jednostki nozologicznej jak pierwotnie przypuszczano. Jest to grupa schorzeń, o zróżnicowanej patogenezie określana obecnie zbiorczą nazwą "zaburzenia afektywne" (wg ICD 10 - Mood Disorders). Rozpowszechnienie tych zaburzeń jest duże, w zależności od metody badania wynosi od kilku do kilkunastu procent. Nieleczona depresja niesie bardzo niekorzystne skutki dla chorych, ich rodzin, a także powoduje duże straty materialne dla społeczeństwa. Jednak tylko ok. 1/5 do 1/3 chorych szuka pomocy lekarskiej, a u połowy pacjentów z depresją trafiających do lekarzy pierwszego kontaktu choroba ta nie jest rozpoznawana. Trudności diagnostyczne wynikają z kilku przyczyn. Obraz kliniczny depresji może być komplikowany przez współistniejące choroby somatyczne. Dolegliwości ze strony różnych narządów lub objawy lęku mogą maskować istniejące zaburzenie. Biorąc pod uwagę, że niektóre badania donoszą o tym, że ok. 50% pacjentów zgłaszających się do lekarzy ogólnych cierpi na depresję, każdy lekarz powinien poznać symptomatologię depresji i pamiętać o możliwości jej występowania. Trafnie postawione rozpoznanie i właściwe leczenie zazwyczaj przynosi szybką poprawę stanu pacjenta i ulgę w cierpieniu.

Depresja: definicja, przyczyny, klasyfikacja
Depresja w znaczeniu medycznym oznacza chorobowe obniżenie nastroju trwające długi czas (tygodnie, miesiące), któremu towarzyszy najczęściej dezorganizacja aktywności złożonej człowieka, przeżywanie własnej niewydolności życiowej oraz często poczucie choroby. Pacjent cierpi z powodu smutku, ubytku energii, zmniejszenia aktywności. Zakres zainteresowań i koncentracja uwagi są obniżone, często pojawia się zmęczenie nawet po małym wysiłku, towarzyszy temu często anhedonia, czyli niemożność przeżywania przyjemności. Elementami stałymi w depresji są zaburzenia snu i apetytu. Obniżeniu ulega samoocena, często towarzyszy temu nieuzasadnione i irracjonalne poczucie winy i przekonanie o swojej małej wartości. Obniżenie nastroju jest niezależne od zdarzeń bieżących i nie ulega większym zmianom w kolejnych dniach.
Ze względów nozologicznych ogół stanów depresyjnych można podzielić na trzy duże grupy (Pużyński):
-grupę stanów depresyjnych występujących w przebiegu chorób afektywnych (dawna nazwa depresja endogenna, psychoza maniakalno- depresyjna); przyczyny tej grupy depresji nie są dostatecznie poznane, wiązane z hipotetycznym czynnikiem endogennym;
-grupę depresji występujących w przebiegu różnych schorzeń somatycznych, związanych ze stosowaniem leków i innych substancji, w przebiegu zatruć, uzależnień, w chorobach organicznych mózgu (zwane są one również depresjami somatogennymi, depresjami objawowymi, depresjami organicznymi);
-depresje psychogenne, których występowanie wiązane jest z różnorodnymi urazami psychicznymi i emocjonalnymi;
Granice pomiędzy tymi trzema kategoriami nie są ostre, u części chorych można stwierdzić współwystępowanie dwóch a nawet trzech grup czynników przyczynowych
W obecnym widzeniu psychiatrycznym depresja nie stanowi jednostki chorobowej, a grupę zaburzeń o różnej etiologii, co znalazło odzwierciedlenie w najnowszej klasyfikacji ICD 10, w której to klasyfikacji depresja niezależnie od przyczyny może być kwalifikowana jako:
-epizod depresyjny-odnosi się wyłącznie do pojedynczego (pierwszego) epizodu depresyjnego;
-epizod depresyjny w przebiegu nawracających zaburzeń depresyjnych;
-epizod depresyjny w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych (jeżeli oprócz zespołów depresyjnych występują zespoły maniakalne);
W zależności od liczby i intensywności objawów nasilenie depresji może być określone jako łagodne, umiarkowane oraz ciężkie.
W praktyce lekarskiej depresja należy do najczęściej spotykanych schorzeń. Z niektórych badań wynika, że występuje ona u 20-30% chorych zgłaszających się do lekarzy pierwszego kontaktu. Badania epidemiologiczne wskazują, że objawy depresyjne stwierdza się u 22-20 % pacjentów leczonych w szpitalach ogólnych. Niestety nie rozpoznaje się depresji w około połowie z tych przypadków. Większa wiedza o depresji, a także gotowość do jej dostrzegania u pacjentów zgłaszających się z innymi dolegliwościami może ułatwić niesienie skutecznej pomocy. Myśląc o rozpoznaniu depresji warto pamiętać o czynnikach ryzyka. Występuje ona 2-3 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Obciążający jest wywiad mówiący o występowaniu depresji lub prób samobójczych w rodzinie. Czynnikami ryzyka jest okres porodu i okołoporodowy, okres przekwitania, występowanie chorób przemiany materii, zwłaszcza zaburzeń hormonalnych, operacje, urazy głowy zażywanie leków takich jak: leki hormonalne, zwłaszcza glikortykosteroidy, oraz żeńskie hormony płciowe, niektóre leki hipotensyjne, niektóre leki cholinolityczne i cholinergiczne. Jako czynniki precypitujące mają też znaczenie stresy psychologiczne związane ze stratą bliskich osób, rozwodem, kryzysami rodzinnymi i małżeńskimi, bezrobociem. Należy jednak pamiętać, że depresja występuje często bez żadnych zrozumiałych przyczyn, również bez związku z urazami psychicznymi.



Jak już wspomniano wcześniej przeoczenie , a co za tym idzie brak pomocy dla osoby chorej ma niekorzystne skutki zarówno dla osoby cierpiącej, jak i dla jej otoczenia. Najpoważniejszym skutkiem jest samobójstwo. Jak wynika z danych statystycznych przyczyną śmierci około 20-25 % osób cierpiących na depresję endogenną jest zamach samobójczy. Nieudanych prób samobójczych podejmowanych przez osoby chore jest kilkakrotnie więcej. Stwierdzono że 50 % samobójców było u lekarza w ostatnim miesiącu, czy nawet tygodniu poprzedzającym próbę samobójczą. Wymowa tego jest tym tragiczniejsza okres, że wielu przypadkach śmierci można było zapobiec, gdyby lekarz zapytał wprost o zamiary samobójcze, postawił właściwe rozpoznanie, wdrożył odpowiednie leczenie lub skierował pacjenta do szpitala.
Depresja ze względu na swe objawy powoduje ograniczenie wydolności chorych w życiu codziennym, zarówno w życiu osobistym jak i w kontaktach społeczno-zawodowych. Badania dowodzą, że ogólny stan zdrowia i komfort życia chorych z depresją jest gorszy niż pacjentów z takimi przewlekłymi schorzeniami jak: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, czy zapalenie stawów.
Często zdarza się, że pacjenci, szczególnie ci dotknięci lżejszymi postaciami depresji, lub tzw. depresją maskowaną zgłaszają się do lekarzy ogólnych podając nie charakterystyczne dolegliwości fizyczne, często towarzyszące zespołom depresyjnym. W przypadku braku prawidłowego rozpoznania lekarz stosuje terapię objawową, która co jest zrozumiałe przynosi niewielką poprawę, lub nie przynosi jej wcale. Ta sytuacja powoduje frustrację zarówno osoby cierpiącej jak i leczącego bezskutecznie lekarza. Badania amerykańskich autorów donoszą, że ponad 2/3 pacjentów z nierozpoznaną depresją zgłaszało się do lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej skarżąc się na różnorodne dolegliwości somatyczne. Zauważono, że na kilka miesięcy poprzedzających rozpoznanie depresji wzrastała ilość zgłoszeń z własnej inicjatywy oraz pobytów w szpitalu. Pacjenci skarżyli się najczęściej na nie charakterystyczne dolegliwości czynnościowe, bóle o nie wyjaśnionej przyczynie oraz uczucie napięcia i lęku.

Objawy depresji

Do objawów podstawowych zespołów depresyjnych należy zaliczyć:
-obniżenie podstawowego nastroju przeżywane przez chorych jako stan smutku, przygnębienia, niemożność przeżywania szczęścia i radości czy zadowolenia z wykonywania czynności, które kiedyś sprawiały radość (anhedonia);
-obniżenie tempa procesów psychicznych i ruchu przejawiające się spowolnieniem tempa myślenia, osłabieniem pamięci, poczuciem pogorszenia sprawności intelektualnej, spowolnieniem ruchowym osiągającym niekiedy poziom zahamowania ruchowego. U niektórych chorych w miejsce spowolnienia ruchowego pojawia się niepokój ruchowy;
- zaburzenie rytmów biologicznych, zwłaszcza zaburzenie rytmu snu i czuwania, które występuje w dwóch podstawowych wariantach: zwiększonej potrzeby snu, oraz drugi, w którym znacznie zmniejsza się ilość snu nocnego z jego spłyceniem, częstym budzeniem się, wczesnym porannym budzeniem się i występowaniem koszmarów nocnych; Przejawem zaburzeń rytmów biologicznych są dobowe wahania nastroju z najgorszym samopoczuciem rano i zmniejszeniem nasilenia objawów wieczorem oraz występujące często u kobiet zaburzenia miesiączkowania;
-lęk występuje typowo jako tzw. lęk wolnopłynący, wykazuje falujące nasilenie, często lokalizowany przez chorych w okolicy przedsercowej lub w nadbrzuszu;
Poza opisanymi wyżej objawami podstawowymi w zespołach depresyjnych pojawia się szereg szczególnych cech i objawów. Są to: bóle głowy umiejscowione w ok. karku, potylicy lub bóle opasujące głowę pod postacią tzw. kasku, zaparcia, utrata łaknienia i spadek wagi, wysychanie śluzówek jamy ustnej, spadek libido. W myśleniu osób chorych możemy na ogół stwierdzić pewne szczególne zaburzenia. Są to między innymi oceny depresyjne takie jak depresyjna negatywna ocena siebie, swojego postępowania, zdrowia, pesymizm towarzyszy myśleniu o przeszłości, przyszłości jak i teraźniejszości. Pacjenci często mówią o tym, że świat jest w czarnych lub szarych kolorach. Czasami pojawiają się urojenia hipochondryczne, nihilistyczne grzeszności, winy, kary. W łagodnych zespołach depresyjnych dochodzi do zmniejszenia aktywności, w cięższych do zupełnego zaniechania jakichkolwiek działań.

cd.


Do rozpoznania epizodu depresyjnego, konieczne jest rozpoznanie co najmniej dwóch z poniższych objawów typowych: nastrój depresyjny, utrata zainteresowań i przeżywania przyjemności, męczliwość, oraz dwóch z objawów dodatkowych: osłabienie koncentracji uwagi, niska samoocena, poczucie winy i małej wartości, pesymistyczne, czarne widzenie przyszłości, myśli i czyny samobójcze, zaburzenia snu, zmniejszony apetyt. Do ustalenia rozpoznania epizodu depresyjnego niezbędne jest stwierdzenie utrzymywania się zaburzeń przez co najmniej dwa tygodnie. W zależności od liczby i stopnia nasilenia stwierdzonych objawów rozpoznajemy epizod depresyjny łagodny, umiarkowany lub ciężki z objawami psychotycznymi lub bez nich. W przypadku nawrotu depresji rozpoznajemy zaburzenia depresyjne nawracające.




Po ustaleniu rozpoznania konieczne jest jak najszybsze zastosowanie leczenia. Najczęściej i najszerzej stosowaną metodą jest farmakoterapia. W depresjach o niewielkim nasileniu objawów skuteczna bywa psychoterapia, najczęściej poznawcza ( zmierzająca do zmiany nieprawidłowych wzorców myślenia), lub interpersonalna (dążąca do poprawy stosunków z innymi osobami). Prowadzone ostatnio badania wskazują na fakt, że łączne stosowanie psycho- i farmakoterapii przewyższa skutecznością pojedyncze stosowanie powyższych metod. Przy wyborze leku musimy pamiętać, że celem terapii jest usunięcie depresji, a nie jej najbardziej widocznych objawów takich jak lęk czy bezsenność. W związku z tym konieczne jest by do leczenia depresji używać któregoś z leków przeciwdepresyjnych, a nie np. leków nasennych czy przeciwlękowych. Rozpoczynając farmakoterapię musimy pamiętać, że leki przeciwdepresyjne muszą być stosowane w odpowiednio dużych dawkach, nawet w depresjach o mniejszym nasileniu zastosowane w zbyt małej dawce nie przynoszą poprawy. W przypadku nasilonych i uciążliwych takich objawów jak lęk, niepokój, zaburzenia snu można dołączyć okresowo do zasadniczego leku przeciwdepresyjnego leczenie objawowe. Musimy również pamiętać, że poprawy samopoczucia po stosowanych lekach można się spodziewać po 2 - 3 tygodniach ich stosowania, i że należy kontynuować leczenie przez co najmniej 6 do 9 miesięcy po ustąpieniu objawów choroby. Depresja może być chorobą nawracającą i w takim przypadku konieczne jest ponowne podjęcie leczenia. Gdy istnieje zagrożenie samobójstwem konieczna jest hospitalizacja.






Psychoza - psychozą nazywamy stan w którym choroba psychiczna jest aktywna - często w sposób bardzo burzliwy. W trakcie psychozy następuje duża zmiana przeżywania siebie i świata dookoła. Zmienia się spostrzeganie i przeżywanie świata. Oprócz tego co widzą wszyscy, ( na przykład ludzi na ulicach) - chory przeżywa także coś, czego inni nie przeżywają ( na przykład, że ci ludzie na ulicy patrzą na niego, albo coś o nim wiedzą, albo znają jego myśli). Tak naprawdę ci ludzie na ulicy nie znają myśli osoby chorej, ale ona tak to przeżywa jakby je znali naprawdę. Widzi i słyszy rzeczy, których naprawdę dookoła nie ma. Ma myśli, które nie odnoszą się do tego, co dzieje się w realnej rzeczywistości. Przeżywanie w psychozie sprawia, że osoba żyje jakby w zmienionym świecie, gdzie często słyszy, widzi i czuje rzeczy, które są iluzją. Bardzo często związane jest to z silnymi uczuciami. Psychoza może być powodem trafienia do szpitala. Psychoza może zagrażać choremu, bo jeśli nie rozpoznaje rzeczywistości może zrobić sobie coś niebezpiecznego. Stąd może czasami być konieczne skierowanie szpitala.
Psychoza występuje nie tylko w schizofrenii. Psychoza jest pojęciem bardziej ogólnym niż zespół paranoidalny i schizofrenia.
Psychoza może wystąpić nie tylko u chorych na schizofrenię, ale także w innych chorobach psychicznych i chorobach cielesnych. Może wystąpić w manii, depresji, u osób zatrutych, po użyciu narkotyków, u osób ciężko chorych na choroby na przykład nerek, wątroby lub na choroby mózgu, u osób nadużywających alkoholu.


Zespół paranoidalny - jest jednym z rodzajów psychozy. Takie rozpoznanie jak zespół paranoidalny opisuje konkretny rodzaj psychozy z określonymi objawami. Jest to więc rozpoznanie, które mówi, że wystąpiły pewne konkretne objawy. Zespół paranoidalny może wystąpić na przykład: w schizofrenii, po narkotykach ( na przykład po amfetaminie). U niektórych osób występuje raz w życiu (tak bywa w kilkunastu procentach przypadków), u niektórych osób może powracać. Lekarze mówią wtedy o nawrocie. U niektórych osób zespoły paranoidalne ustępują dzięki leczeniu, a potem powracają. Dlatego istnieje konieczność profilaktycznego brania leku nawet, gdy w danym czasie brak objawów tego zespołu. Ponieważ obecnie nie potrafimy przewidzieć czy objawy zespołu paranoidalnego powrócą czy nie, a bardzo często powracają, dlatego jest niezbędne leczenie profilaktyczne. Jest to leczenie dłuższe, także po ustąpieniu objawów.
W zespole paranoidalnym występują:
- omamy słuchowe - czyli głosy i dźwięki nie pochodzące z od realnych ludzi. Można słyszeć głosy w głowie lub głosy dobiegające z otoczenia. Omamy są przeżywane tak samo, jakby były głosami prawdziwych osób. Wywołują także reakcje uczuciowe. Czasami niektórzy robią coś pod wpływem głosów.
- urojenia czyli nieprawdziwe przekonania. Może to być przekonanie, że ludzie na ulicy patrzą na dana osobę, albo coś o niej wiedzą, dają znaki - lekarze mówią wtedy o urojeniach odnoszących ( czyli odnoszeniu do siebie treści z otoczenia). Ten objaw może dotyczyć także odnoszenia do siebie tego, co mówią w telewizji lub co pojawia się na ekranie. Może także dotyczyć odnoszenia do siebie tego, co jest mówione w radiu. Niektóre osoby odnoszą do siebie treści z reklam.
Może wystąpić przekonanie, że inni ludzie albo jakaś jedna osoba zna myśli chorego. Lekarze mówią wtedy o urojeniach odsłonięcia ( osoba czuje jakby jej myśli były odsłonięte przed innymi). Czasami występuje odczucie, że ktoś wykrada myśli z głowy lub przeciwne - chory odczuwa, że w jego głowie pojawiają się myśli innych osób.
Chorzy mogą czuć jakby ktoś albo coś (jakaś osoba lub przedmiot) kierowało wpływało lub oddziaływało na niego. To oddziaływanie może dotyczyć ruchów ciała, myśli, uczuć. Takie oddziaływanie może być mało konkretne: wówczas chory mówi, że działa na niego jakaś siła lub bardzo konkretne: kiedy osoba chora wskazuje dokładnie, że działa na nią konkretny człowiek, lub jakieś urządzenie wszczepione w głowę (np. mikroprocesor) lub coś podobnego.
Mogą występować także urojenia prześladowcze. Osoba, która je przeżywa jest przekonana, że ktoś lub coś jej zagraża, że jest śledzona, albo podsłuchiwana lub filmowana w domu. Wydaje się jej, że zagraża jej mafia lub tajne służby, lub jakaś organizacja. Może być przekonana, że jeżdżą za nią samochody lub, że jest obserwowana z sąsiedniego bloku.



Zaburzenia myślenia. Oprócz omamów i urojeń w zespole paranoidalnym, występują często trudności w myśleniu. Pojawiają się niezwykłe skojarzenia i niezwykłe słowa, słowa nie używane przez innych ludzi. Może być tak, że poszczególne części wypowiedzi nie łączą się ze sobą logicznie. Zdanie zaczyna się od jakiegoś tematu, ale ciąg dalszy tego zdania odbiega coraz bardziej od tematu wypowiedzi. Niekiedy wypowiedzi ulegają znacznemu przyspieszeniu. Może być też inaczej: choremu trudno jest odpowiedzieć na jakiekolwiek pytanie lub powiedzieć, co czuje.
Czasami może pojawić się przerwa w myśleniu, jakby myśli na chwilę zniknęły z głowy i pojawiają się dopiero po pewnym czasie.
Jeśli występuje któraś z wymienionych trudności w myśleniu, lekarze mówią wtedy o zaburzeniach myślenia.
Emocjonalne i myślowe rozchwianie - pojawia się często. Różne wątki wypowiedzi i różne uczucia występują zmiennie, nie zawsze łączą się ze sobą logicznie; na przykład: ktoś mówi o rzeczach smutnych i uśmiecha się; wypowiada sprzeczne zdania: raz mówi coś, a po chwili coś zupełnie przeciwnego do tego, co powiedział poprzednio.
Nie wszystkie objawy występują u wszystkich osób chorych. Może nie pojawić się jakiś jeden konkretny objaw, a zaistnieją pozostałe; na przykład: chory nie ma omamów słuchowych (czyli głosów) ale ma pozostałe objawy - wtedy także rozpoznaje się zespół paranoidalny. Nawet jeżeli jest kilka, a nie wszystkie wymienione wyżej urojenia, to rozpoznajemy zespół paranoidalny.

moja mama miala depresje, mam tylko same niemile przezycia z tego okresu, dobrze ze juz nie mieszkam w polsce

Moja mama przechodzila zalamanie nerwowe.Moze to dziedziczne????

Depresja niekoniecznie jest dziedziczna Kati. To ze Twoja mama przechodzila zalamanie nerwowe, nie znaczy ze Ciebie czeka to samo..

Moj maz przechodzil depresje po tym jak zmarl jego ojciec. Dlugo mu zajelo sie z tego otrzasnac. 5 lat.. moze 6. Niestety to nie jest cos na co jest magiczny, cudowny lek, ale po prostu trzeba wierzyc ze male rzeczy ktore robimy przynosza nam i komus innemu korzysc.
Malutkie kroczki. Dzisiaj wstaniesz z lozka, wezmiesz prysznic i zrobisz obiad.
Jutro wstaniesz z lozka, wezmiesz prysznic, pojdziesz na zakupy i zrobisz obiad.
Pojutrze wstaniesz z lozka, wezmiesz prysznic, pojdziesz na zakupy, zrobisz obiad, porozmawiasz pare minut z sasiadka.
Za miesiac zrobisz jeszcze wiecej..

Wiem Almo ze na wszystko trzeba czasu.Moja mama zalamala sie po stracie pracy.Bylo juz to bardzo dawno ale nadal musi brac leki ale porownujac poczatki choroby a teraz to mozna smialo powiedziec ze teraz czuje sie swietnie.

kati24hh same leki to nie wszystko potrzebny jest tez dobry psycholog, ktory pomoze ci robic te kroczki i wyjsc z dolka...ja po stracie dziecka bylam na lekach ponad rok...i gdyby nie moja psycholog to nie wiem czy dalabym sobie tak szybciutko rade...jesli czujesz, ze dopada cie depresja to idz sie przebadaj, nie bagatelizuj, bo samemu jest ciezko...czasem lepiej przyznac sie wczesniej do slabosci i poprosic o pomoc anizeli borykac sie samemu z problemem. oczywiscie to tylko takie moje zdanie...

dziulka